Het is een vreemde ochtend vandaag. Natuurlijk wist ik het wel, bewust of onbewust, dat alles nu eenmaal zo is tegenwoordig, maar vandaag werd ik er gek genoeg wel erg sterk mee geconfronteerd…Zo sterk dat ik de behoefte voel opborrelen om er een blog over te schrijven…Ik noem het het perfectionisme-virus (ik google het woord om te kijken of ik hem zelf bedacht heb, ik vind slechts 1 zoekresultaat, maar ik kom er wel achter dat je nu in Nederland ook al perfectionismecoach kunt worden! (Oke weg Google en verder met mijn blog).
Het perfectionisme-virus op school
Dus, het perfectionisme-virus..Het begon vanochtend bij het wegbrengen van de kinderen naar school. Eerst mijn oudste van 6 en een half jaar naar groep 3/4. Ik volg hem naar zijn plaats. Zijn schrijfboekje staat open. Hij had de vorige dag een oefening gemaakt waarbij hij een bepaalde zin (“alle tien op een rij” of iets dergelijks) zelf moest naschrijven in 4 regels onder die ene zin. Ik zag dat hij dat keurig had gedaan, maar de gehele tekst was uitgegumd. Wat zonde. “Waarom is dat?” vraag ik. “Dat heeft juf gedaan.” zegt mijn zoon, ondertussen al bezig met het corrigeren van een ander geschreven stuk. “Waarom dan?” vraag ik fronzend, kijkend naar het stukje uitgegumde tekst en me afvragend wat er mis mee is. Spelling? Check, is goed. Wow, mooi geschreven denk ik nog. Misschien nét iets buiten de lijntjes en de letters iets aan de grote kant. Zegt mijn zoon: “De juf vindt het niet mooi genoeg, dus het moet over.” Ik schrik..het bijna perfecte stukje tekst was niet perfect genoeg om te voldoen aan de maatstaven van groep 3. “Ze moet het handschrift van mijn man eens zien!” denk ik nog. Mijn zoon schrijft minstens 10 keer netter. Zucht, dag lieverd, tijd om je zusje naar de klas te brengen.
Jeukende handen
Vandaag is het inloopochtend in groep 1/2, dus ik mag met mijn dochter van 4 nog even in de klas spelen. Puzzelen wilt ze. Ze kiest een legpuzzel en we gaan samen zitten. We beginnen met de hoekjes maar ze legt ze op een verkeerde plek neer. Ik zeg nog: “Nee, daar moeten ze niet, anders klopt je puzzel straks niet.” Mijn dochter negeert mijn goede advies en gaat gewoon verder met de puzzel. Prima. Even was ze afgeleid en verlegt haar blik naar elders in de klas. Verbaasd constateer ik dat de moeder naast mij op dat moment gauw de hoekjes in de puzzel goed legt voordat mijn dochter het kan zien! “Hihi ik heb het even snel gedaan, zodat ze het niet ziet.” zegt ze nog lachend tegen me. Ik glimlach terug, maar denk ondertussen: “Ja als rasechte perfectionist jeukten mijn handen ook om de stukjes goed te zetten, maar ik doe het dus juist niet omdat ik haar graag de kans wil geven om er zelf achter te komen! En bedankt!”
Pietlut
Terug thuis heb ik even tijd om te ontbijten en na een extra goede poetsbeurt vertrek ik richting mijn afspraak bij de mondhygieniste. Deze mondhygieniste kende ik nog niet, maar ze is heel vriendelijk en wilt ook alles uitleggen. Ik ga zitten, zij gaat mijn tanden en kiezen “testen” op bloedinkjes en openingen tussen mijn tanden. Oh er was best veel te zien, dus ze roept er een collega bij om voor haar alle afwijkingen te documenteren, terwijl zij ze opnoemt. Na de test wilt ze me alles uitleggen. Het klinkt ernstig, maar na het hele verhaal blijkt dat het best meevalt. “Het kan over 2 weken alweer helemaal anders zijn!” zegt ze. Mijn gebit wordt na het gesprek grondig schoongemaakt en ik hoor haar zo nu en dan mompelen: “ja ik ben misschien een pietlut”..en “ik zie hier nog iets, dat moet ik echt éééven weghalen, hoor!” en “oh nog even dit plekje..”. Na anderhalf uur sta ik pas weer buiten. Hele goede service, maar dit was overduidelijk iemand die alles graag heel goed wilt doen.
Wat doe je eraan?
Het was een hele gekke ochtend. En lopend naar de stad voor een boodschap, stond ik mezelf toe om een beetje te filosoferen over dit onderwerp. Is dit nu iets van de huidige tijd? Dat we alles zo goed mogelijk willen (lees: moeten) doen? Dat kinderen, hoe klein ook, nu al leren om alles zo goed mogelijk te doen (in zo min mogelijke tijd!)? En wat is zo goed mogelijk? Was het vroeger even erg? Ik worstel ermee, want zelf heb ik op zijn zachtst gezegd ook perfectionistische trekjes en het heeft me eigenlijk niet ver gebracht in het leven. Het maakt het soms juist moeilijker en ik wil mijn kinderen alleen daarom al niet in het perfectionistische keurslijf hijsen. Maar ja als de rest van de maatschappij wordt meegesleept in deze golf, kunnen we maar beter meezwemmen. Tja, ik denk dan dat het mijn taak als ouder is om mijn kids te helpen hun eigen krachten te doen inzien en ze meegeven dat ze uiteindelijk vooral moeten doen wat ze echt leuk vinden. En ik zelf kan daar natuurlijk het grote voorbeeld in zijn. Ik ben nog steeds happy dat ik ben uitgebroken uit mijn gouden kooi en voor mezelf ben begonnen als masseur. Maar ook in mijn nieuw gevonden beroep ligt het perfectionisme-virus altijd op de loer en blijft het voor mij een uitdaging om hier vooral de balans in te vinden.
Zelf ook een keertje benieuwd naar een massage bij Massagepraktijk Aylin? Dan kun je het beste een afspraak boeken via de online agenda. Als je voor het eerst langskomt, dan bel ik je altijd even kort om de afspraak te bevestigen en om eventuele vragen alvast te beantwoorden.
Gelukkig signaleer jij het Perihan en kan je tegengas geven. Succes met deze blog.
Dank je Lydia voor je reactie. Ondanks het bewustzijn blijft het toch altijd moeilijk en dat hebben veel mensen denk ik. Uiteindelijk draait het er vooral om te accepteren wat je zelf allemaal in huis hebt en daar je kracht uit te halen. Het remedie tegen het perfectionisme-virus is denk ik vooral zo veel mogelijk jezelf durven zijn en dat ook echt omarmen.